Hegel had wellicht een heel evidente grens gevonden tussen kunst en filosofie. Wanneer de kunst de materie kan loslaten, wordt kunst filosofie. Ik denk dat deze grens, achteraf bekeken, helemaal niet zo evident te leggen is.
De kunstenaar als maatschappijcriticus. Aan het eind van het Ancien Regime laat deze vorm van kunst zich voor het eerst zien in de vorm van spotprenten. Dit fenomeen verspreidt zich geleidelijk en vandaag de dag is het bijna moeilijk geworden kunst te vinden die niet geïnspireerd is door hedendaagse maatschappelijke problemen. Volgens Hegel is het enige doel van de kunst de zelfbewustwording van de geest. Ik denk dat reeds bij die spotprenten de kunst een ander doel kreeg. Een hoger doel misschien. Deze kunst valt ook niet onder de ‘dienende kunst’ hoewel deze kunst een ander doel heeft dan enkel en alleen zichzelf. Hier denk ik dus een eerste rafeling te vinden in de strakke grens tussen kunst en filosofie. Deze spotprenten zijn misschien niet het ideale voorbeeld aangezien ze (onterecht) makkelijk toch onder de dienende kunst kunnen gerekend worden. Een beter voorbeeld is ‘Het vlot van de Medusa’ van Géricault. De kunst dient hier in de eerste plaats echter politieke doeleinden en is bij gevolg nog geen filosofie. Dit kan in deze situatie weerlegd worden, aangezien de idealen die aan het eind van het AR lagen wel degelijk filosofische ideeën waren. We spreken immers over de ‘verlichtingsfilosofie’ en niet over de ‘verlichtingspolitiek’. We kunnen dus stellen dat elke vorm van maatschappijkritiek, ook vandaag de dag, hand in hand gaat met een bepaalde levensvisie of een bepaalde filosofie. Daarom gebruik ik deze hele reflectie het woord kritiek voor filosofie die nog ‘begrenst’ wordt door materie en het woord filosofie enkel voor Hegels visie (los van elke materie).
De abstracte kunst. Dit zou de laatste stap kunnen zijn in het dialectisch wordingsproces van kunst tot filosofie. Het grote verschil met de kunst ten tijde van het einde van het AR is dat de vorm wordt losgelaten. Hiermee bedoel ik dat de toeschouwer de kritiek niet letterlijk meer op het doek ziet staan. Het is niet meer zo dat de toeschouwer slechts moet kijken en de kritiek begrijpt én het is misschien zelfs niet meer zo dat de toeschouwer er de kritiek uit kan afleiden na een nauwgezette analyse. De filosofie van de kunstenaar zit in een vormeloze, impliciete manier in het kunstwerk. De kunst is immers van de vorm losgekomen. De kunstenaar weet het verhaal van zijn filosofie te vertellen bij zijn werk. Dit verhaal lijkt voor vele toeschouwers misschien niet aanwezig in het werk, maar toch zit het er in. Hier zitten we met een idee dat zo goed als los staat van het werk. Praktisch filosofie dus, maar weergegeven met een vormeloze materie.
Ik denk echter dat we kunnen stellen dat we hier al met filosofie te maken hebben. Het enige verschil tussen ‘gewone’ filosofen en deze kunstenaars, is dat gewone filosofen taal gebruiken om hun ideeën te verspreiden (essays, boeken,…) en de kunstenaars dit via hun werk doen. Proficiat, Max! You’re one of us!
Beste Max, Bij deze een poging tot het bespreken van je ‘Trash Art’.
Bij het zien van uw werk wist ik eerlijk gezegd niet wat ik moest denken. Ik had ‘mixed feelings’ over in welke sfeer ik moest denken, aangezien dat elk onderdeel op uw blad mij prikkelt. De combinatie van de kleurrijke kleuren, maar toch die grauwe natuur zorgt ervoor dat de kijker niet weet in welke stroom hij moet denken. Het wordt allemaal uit de context gehaald.
We zijn geneigd om iets te zien en daar meteen een woord aan plakken, een soort van aanwijzing voor ons brein dat helpt om de wereld rondom ons te begrijpen. We worden elke keer geholpen door mijlenlange beschrijvingen onder een eenvoudig werk. Irritant of handig, het is hoe dat jij het ziet.
Bij jouw werk had ik het gevoel dat je niet echt de betekenis achter het werk wou meedelen maar eerder het gevoel. Het lijkt alsof je een focus legt op het naamloze, het niet (kunnen) plaatsen van een naam op dagdagelijkse dingen. Een totaal uit een context genomen werk.
Hegel had wellicht een heel evidente grens gevonden tussen kunst en filosofie. Wanneer de kunst de materie kan loslaten, wordt kunst filosofie. Ik denk dat deze grens, achteraf bekeken, helemaal niet zo evident te leggen is.
BeantwoordenVerwijderenDe kunstenaar als maatschappijcriticus.
Aan het eind van het Ancien Regime laat deze vorm van kunst zich voor het eerst zien in de vorm van spotprenten. Dit fenomeen verspreidt zich geleidelijk en vandaag de dag is het bijna moeilijk geworden kunst te vinden die niet geïnspireerd is door hedendaagse maatschappelijke problemen. Volgens Hegel is het enige doel van de kunst de zelfbewustwording van de geest. Ik denk dat reeds bij die spotprenten de kunst een ander doel kreeg. Een hoger doel misschien. Deze kunst valt ook niet onder de ‘dienende kunst’ hoewel deze kunst een ander doel heeft dan enkel en alleen zichzelf. Hier denk ik dus een eerste rafeling te vinden in de strakke grens tussen kunst en filosofie. Deze spotprenten zijn misschien niet het ideale voorbeeld aangezien ze (onterecht) makkelijk toch onder de dienende kunst kunnen gerekend worden. Een beter voorbeeld is ‘Het vlot van de Medusa’ van Géricault.
De kunst dient hier in de eerste plaats echter politieke doeleinden en is bij gevolg nog geen filosofie. Dit kan in deze situatie weerlegd worden, aangezien de idealen die aan het eind van het AR lagen wel degelijk filosofische ideeën waren. We spreken immers over de ‘verlichtingsfilosofie’ en niet over de ‘verlichtingspolitiek’.
We kunnen dus stellen dat elke vorm van maatschappijkritiek, ook vandaag de dag, hand in hand gaat met een bepaalde levensvisie of een bepaalde filosofie. Daarom gebruik ik deze hele reflectie het woord kritiek voor filosofie die nog ‘begrenst’ wordt door materie en het woord filosofie enkel voor Hegels visie (los van elke materie).
De abstracte kunst.
Dit zou de laatste stap kunnen zijn in het dialectisch wordingsproces van kunst tot filosofie. Het grote verschil met de kunst ten tijde van het einde van het AR is dat de vorm wordt losgelaten. Hiermee bedoel ik dat de toeschouwer de kritiek niet letterlijk meer op het doek ziet staan. Het is niet meer zo dat de toeschouwer slechts moet kijken en de kritiek begrijpt én het is misschien zelfs niet meer zo dat de toeschouwer er de kritiek uit kan afleiden na een nauwgezette analyse. De filosofie van de kunstenaar zit in een vormeloze, impliciete manier in het kunstwerk. De kunst is immers van de vorm losgekomen.
De kunstenaar weet het verhaal van zijn filosofie te vertellen bij zijn werk. Dit verhaal lijkt voor vele toeschouwers misschien niet aanwezig in het werk, maar toch zit het er in. Hier zitten we met een idee dat zo goed als los staat van het werk. Praktisch filosofie dus, maar weergegeven met een vormeloze materie.
Ik denk echter dat we kunnen stellen dat we hier al met filosofie te maken hebben. Het enige verschil tussen ‘gewone’ filosofen en deze kunstenaars, is dat gewone filosofen taal gebruiken om hun ideeën te verspreiden (essays, boeken,…) en de kunstenaars dit via hun werk doen.
Proficiat, Max! You’re one of us!
Beste Max,
BeantwoordenVerwijderenBij deze een poging tot het bespreken van je ‘Trash Art’.
Bij het zien van uw werk wist ik eerlijk gezegd niet wat ik moest denken. Ik had ‘mixed feelings’ over in welke sfeer ik moest denken, aangezien dat elk onderdeel op uw blad mij prikkelt. De combinatie van de kleurrijke kleuren, maar toch die grauwe natuur zorgt ervoor dat de kijker niet weet in welke stroom hij moet denken. Het wordt allemaal uit de context gehaald.
We zijn geneigd om iets te zien en daar meteen een woord aan plakken, een soort van aanwijzing voor ons brein dat helpt om de wereld rondom ons te begrijpen. We worden elke keer geholpen door mijlenlange beschrijvingen onder een eenvoudig werk. Irritant of handig, het is hoe dat jij het ziet.
Bij jouw werk had ik het gevoel dat je niet echt de betekenis achter het werk wou meedelen maar eerder het gevoel. Het lijkt alsof je een focus legt op het naamloze, het niet (kunnen) plaatsen van een naam op dagdagelijkse dingen. Een totaal uit een context genomen werk.
Heel fijn om naar te kijken!